Dom Kaznodziejów (ul. Katarzynki 1-3) stanowił główną rezydencję działających przy kościele księży. Wybudowano go w latach 1599 – 1602, jego twórca był najsławniejszy z gdańskich architektów, Antoni van Obberghen. Trójdzielną fasadę w stylu niderlandzkiego renesansu zdobią fantazyjne szczytnice i fryz ze słabo czytelną inskrypcją: kto ufa Bogu, tak mocnym się czuje, że niby orzeł w powietrzu wzlatuje. Przedproże domu – jedyne dzisiaj na Starym Mieście – otrzymało pięknie kutą balustradę. Obecnie w budynku mieści się przychodnia lekarska.
Po lewej stronie Domu Kaznodziejów była prastara szkoła parafialna czynna do 1945 roku (obecnie na jej miejscu stoi budynek mieszkalny). W 1628 roku miała 150 uczniów prowadzonych przez 5 nauczycieli.
Przy ul. Podmłyńskiej należały do kościoła wszystkie posesje. Pod numerem 1 mieszkali dzwonnicy, zniszczone w 1945 roku kamieniczki nr 2 – 4 wynajmowano, nr 5 i 6 zajmowali księża – stąd nazwy Mała i Wielka Księżówka, pod numerem 10 była plebania – obecnie klasztor ojców karmelitów – częściowo odbudowana ze zniszczeń ostatniej wojny. Fasada frontowa jest oznaczona datą 1609, boczna, która nie odzyskała dotąd pełnej szerokości, pochodzi z roku 1647.
Niezwykle ciekawy jest ryglowy domek pisarza kościelnego (numer 11), zapisany w księgach gruntowych pod datą 1624, ale sądząc po formacie, znacznie starszy. W 1934 roku zrekonstruowano w nim prymitywne palenisko.
Wzdłuż ulicy w stronę Domu Kaznodziejów zachował się stary mur z malowniczą bramką. Godny uwagi jest także odcinek muru z bramą przy ul. Wielkie Młyny, między kościołem a mostkiem na Raduni. Do niedawna zdobiły go kamienne wazy ufundowane w 1787 roku przez ówczesnego przełożonego gminy, Jana Dautera.
