Budowę wieży i kaplic podwieżowych rozpoczęto w roku 1450. 9 lat później, w czasie wojny trzynastoletniej, majster Tzeske przykrył ją prowizorycznym dachem, którego śladów można się dopatrywać między środkową a górną kondygnacją.
W latach 1484-1486 podciągnięto wieżę do obecnej wysokości i zwieńczono siodłowym dachem, na którym w połowie XVI wieku stanęła centralna sygnaturka (mała wieżyczka kościelna w której zazwyczaj umieszczano najmniejszy z dzwonów, też zwany sygnaturką). Dolna kondygnacja fasady jest gładka, urozmaicają ją tylko otwory drzwi i okien. Bogato rozbudowaną drugą kondygnację charakteryzują skontrastowane wnęki – szerokie i płytkie u dołu, wąsie i głębokie u góry i po bokach. Okna górnej kondygnacji nawiązują do wzorów ukończonej w 1466 wieży kościoła Mariackiego.
W 1634 roku zdjęto stare zwieńczenie wieży i zastąpiono nowym wspaniałym hełmem, którego twórcą był Jakub van der Block. Dzięki temu powstała jedna z najbardziej malowniczych nasad wieżowych, która w zadziwiająco pomysłowy, efektowny i piekny sposób uzupełnia potężny czworoboczny trzon (W. Lübke). Po pożarze z 2006 roku położono nowe dachy, odtworzono sygnaturkę i wyremontowano hełm wieży, który ma obecnie 32 m wysokości i waży ponad 30 t.
Widok z wieży kościoła na Kościół Mariacki
Wnętrze wieży - jedna z kondygnacji
