Święty Juda, zwany Tadeuszem dla odróżnienia go od Judasza Iskarioty, pochodził z Kany Galilejskiej. Był dość blisko spokrewniony z Jezusem za sprawą swojego ojca, Kleofasa (brata św. Józefa) oraz matki, Marii (krewnej Maryi). Braćmi Tadeusza byli: św. Jakub (pierwszy biskup Jerozolimy), Józef oraz św. Szymon.
Rodzice i bracia świętego Judy całym sercem byli oddani sprawie głoszenia Ewangelii, towarzyszyli Zbawicielowi podczas jego działalności apostolskiej. Kleofas – ojciec Judy – był wiernym uczniem Jezusa i jednym z tych dwu, którym Chrystus ukazał się po swoim zmartwychwstaniu w drodze do Emaus. Prześladowany z powodu śmiałego głoszenia Ewangelii, zginął śmiercią męczeńską. Matka Judy stała pod krzyżem w chwili śmierci Chrystusa i to ona zatroszczyła się o Jego Ciało. Jej święte szczątki spoczywają w Yerulis i słyną wielkimi cudami.
Święty Juda odznacza się szczególną pokorą – nie nazywa się krewnym Jezusa, którym w istocie jest, a jedynie Jego sługą. Stał się gorliwym apostołem nauki Chrystusowej, głosił ją mimo trudów i niebezpieczeństw w Judei, Samarii, Idumei, a także Mezopotamii i na kontynencie Afrykańskim. W czasie swoich podróży zjednał wiele duch dla Zbawiciela, narażając się tym na nienawiść niewiernych, która doprowadziła do jego męczeńskiej śmierci. Ciało św. Judy zostało z czasem przewiezione do Rzymu i złożone w Bazylice Świętego Piotra, gdzie doznaje wielkiej czci.
Wspaniały przykład nabożeństwa ku św. Judzie Tadeuszowi dał św. Bernard z Clairvaux, który całe swoje życie czcił relikwie apostoła, a przed śmiercią polecił, by mu położono je na piersi, chciał bowiem i po śmierci mieć w świętym opiekuna, tak jak za życia miał w nim obrońcę anielskiej cnoty i wielkiego orędownika we wszelakich potrzebach.
Od najdawniejszych czasów św. Juda Tadeusz uchodził za patrona w sprawach beznadziejnych, a doświadczenie pokazało tysiące razy, że nabożeństwo do niego i jego wstawiennictwo znalazło u Boga cudowne wysłuchanie nawet w takich okolicznościach, gdy już – według ludzkiej rachuby – żadnej nadziei nie było. Jest rzeczą stwierdzoną, że kto się w najtrudniejszych okolicznościach życie do świętego Judy Tadeusza z wiara udaje, to na pewno dozna pomocy. Jeśli nie otrzyma tej łaski, o którą prosi, to otrzyma umocnienia na duszy, by krzyż swój z poddaniem się woli Bożej dźwigać.
